Gdzieś daleko w Paragwaju, na wilgotnej dżungli skraju,
gdzie Parana srebrna płynie, żyła sobie w lian gęstwinie
ani młoda, ani stara, piękna, kolorowa ara.
Ta papuga swoim dziobem, łatwo orzech zgniata sobie,
je nasionka, korę, kwiatki, to spryciara – okaz rzadki!
Raz się pięknie wystroiła i sąsiadów odwiedziła.
W lesie pod araukariami plemię Indian Guarani
zamiast pić – jak my – herbatę, popijało Yerba Mate,
czyli napar z ostrokrzewu. Szykowali się do śpiewu.
Gdy zabrzmiała już gitara, wtedy szaman ich – niezdara,
który parał się czarami, wpadł na kosz z pomarańczami!
Małp się zbiegła cała chmara, każda owoc zjeść się stara,
a Indianie zbaranieli, paralotnią odlecieli.
Wódz wykrzyknął – matko moja! To dopiero paranoja!
Przez szamana ten ambaras, spotka go niechybnie kara!
Wpadł nasz szaman w tarapaty, czmychnął zaraz do swej chaty,
amarantus wyjadł z gara, skrył się w dżungli, w drzew konarach.
O papudze zapomniano. Tukan tańczył z iguaną,
papuga sama została – zniesmaczona odleciała.
Ciekaw jestem drogie dzieci, czy mi teraz odpowiecie,
ile razy ara miła w tym wierszyku się ukryła?